Good bye Canada en New York....

Het is alweer een week geleden dat ik aan de andere kant van de wereld zat. Wat gaat de tijd toch snel. Eenmaal thuis voelt het ook niet alsof ik vier maanden ben weggeweest. Alles gaat gewoon weer door. Wel heb ik al heerlijk genoten van stroopwafels, appeltaart, saucijzenbroodje, dropjes en een broodje met hagelslag. En dan nog verbaasd zijn dat ik iets dikker (ik bedoel natuurlijk breder, met al mijn getrainde spieren...) ben geworden. Zoveel als nu heb ik niet gesnoept daar. Volgens de weegschaal ben ik ook iets van 2 kilo aangekomen, dus dat valt me nog reuze mee (dit is gemeten na al het lekkernij uit Nederland).

Mijn blog loopt nog een beetje achter want het verhaal van New York ontbreekt nog. De stad dat nooit slaapt en waar iedereen zegt dat het zo gaaf is, tja dat kan niet ontbreken. We hebben ook wel het een en ander meegemaakt. Dus het is zeker een stad vol beleving. Wat een mensen kan je daar vinden. Een dagje op Times Square zitten en mensen kijken, is goed vol te houden. Lieke en ik zijn ook vaak op Times Square geweest. Ook hebben we in deze big city onze eerste (en gelukkig laatste) tegenslag te pakken gehad. Ons (via hostelbookers.com) geboekte hostel bleek niet echt zuivere koffie te zijn dus zijn we daar snel weggegaan en naar een oude vertrouwde HI-hostel verhuisd. Beetje raar begin van de week maar goed opgelost. En wat is nou een reis zonder tegenslag?

We hebben veel van de stad gezien, tenminste de voornamelijkste toeristenattracties. We begonnen met een tochtje naar het vrijheidsbeeld en voor de rest hebben we Chinatown, Little Italie, Broadway, Times Square (meerdere malen), Wallstreet, 5 avenue, Central Park, Ground Zero, Soho, Brooklyn Bridge en nog wel veel meer gezien. We sloten de week af met New York uitzwaaien vanaf het Emipe State Building.

Er zijn veel verschillende soorten (hoge) gebouwen. Het mooiste en apartste vond ik Flat Iron. Dat is het gebouw dat tussen twee wegen instaat en van smal naar iets breder uitloopt. Ground Zero was ook erg indrukkend om te zien. Het momument voor alle slachtoffers is erg mooi geworden. Ik vind het jammer dat ze gelijk weer bezig zijn met nieuwe World Trade Centers bouwen, maarja het leven en de business gaat door. In Central Park maakte we nog iets spannends mee. Op sommige stukken loopt er onder het park door een weg. Jij kan dan door het park erover lopen via een brug. Op het moment dat we bijna de weg oversteken, hoorden we een keiharde knal. Ik dacht gelijk, dat zijn auto's die op elkaar botsen. Maar ik had het fout. Het was een vrachtwagen die dacht de brug onderdoor te kunnen maar hij was te hoog. In plaats van dat hij stopt, rijdt hij gewoon de tunnel door en komt er met veel lawaai uit. Op de grond lag allemaal rotzooi zoals een kapotte lamp. De chauffeur nam niet eens de moeite om het op te ruimen of naar de schade te kijken. Eerst dachten Lieke en ik dat hij nog vast zou zitten maar volgens andere mensen was hij allang doorgereden. Wel kwamen er gelijk stuk of vier politieauto's, een ambulance en meerdere brandweerwagens aanrijden. Er was verder niks aan de hand behalve dat de troep opgeruimd moest worden. Ja je maakt echt wat mee in New York.

Met shoppen hebben Lieke en ik ons aardig ingehouden. Velen zeggen dat New York de shopstad is, maar vele (betaalbare) winkels in New York hebben we ook al in Canada gezien. Als nog zijn we goed geslaagd natuurlijk.

Het besef van naar huis gaan en dat mijn vier maandse avontuur bijna eindigde, werd wel steeds groter al had ik er toch ook wel zin in. En zoals ik net al zei, ik ben nu alweer een weekje thuis en alles gaat gewoon door. De vliegreis is me niet echt tegengevallen. Ik heb niet geslapen vanwege de rare tijdswisseling en met het overstappen nog even moeten zweten om zo de vlucht van Londen naar Amsterdam te halen waardoor ik het laatste stukje helemaal wakker was. Ik landde om 09.30 uur en had ook gelukkig als een van de eerste mijn koffer (voor Lieke gold hetzelfde). Zo konden we lekker snel naar iedereen toe. Rest van de dag heb ik rustig aan gedaan en natuurlijk ben ik vroeg mijn bedje ingekropen. De jetlag valt behoorlijk mee. De eerste nachten wel telkens rond 2 uur 's nachts wakker met een beetje knorrende maag (dan is het 20.00 uur in Oost-Canada/Amerika) en om 4 uur viel ik dan weer in slaap. Voor de rest weinig zin in eten maar ook dat zal snel weer over zijn, ga ik vanuit.

Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt om voor vier maanden weg te gaan. Het vrijwilligerwerk was een hele speciale ervaring en het rondreizen was erg gezellig. Ik heb weer veel gezien en geleerd, toch zal ik niet nog een keer voor een periode van vier maanden weggaan. Mijn leukste ervaring kan ik niet goed vertellen. In elke stad heb ik wel wat meegemaakt en beleefd. De mooiste stad vind ik nog steeds Vancouver. New York is erg indrukwekkend maar te druk voor mij. Ook ben ik erachter dat ik me echt thuis voel in Nederland. Dus ik kan iedereen geruststellen, ik heb geen emigratieplannen. Nu nog even van mijn vakantie genieten en daarna mijn studie afmaken!

Wonderen van de natuur op het laatste stukje van Canada

Het besef dat ik Canada uit ben, is er nog niet helemaal. Voordat we de grens naar Amerika over gingen, maakten we nog een tweedaagse stop bij de Niagara Falls, de bekendste watervallen van Canada.

Op zondagmiddag kwamen we aan. Vanaf Toronto is het iets langer dan anderhalf uur rijden, dus goed te doen. De reis was zeker goed te doen want we hoefden dit keer ook onze zware backpacktas niet mee te nemen. De reis van Niagara Falls naar New York zou via Toronto gaan dus konden we de tassen mooi in een kluis bij het hostel laten, ideaal! Dat scheelt een gesjouw.

In Niagara Falls hadden we voor de laatste keer nog een HI-hostel en nadat we ons in onze nieuwe kamer hadden gesetteld, was het tijd om boodschappen te doen. Weten wij veel dat we in een uitgestorven dorpje komen en de winkels hier wel op zondag vroeg dicht gaan. Dus dat werd pizza halen. Ook hierbij niet echt aan de maten van Canada/Amerika gedacht en zo kwamen we met een 24 stuks pizza thuis waar wij drie dagen van gegeten hebben. Het was wel een hele lekkere pizza dus dat scheelt, maar ik heb voorlopig weer genoeg pizza gehad!

Omdat er elke zondagavond vuurwerk bij de Falls zijn, besloten we 's avonds al een kijkje te nemen. De bussen reden helaas niet meer dus na de pizza stond een avondwandeling van een half uur op ons te wachten. Het was nog best warm dus een leuke wandeling langs de rivier. Onze eerste ontmoeting met de Falls was met een korte, verkoelende regenbui en verlichte watervallen. Het zag er mooi uit. Het vuurwerk is nog steeds niet mijn favoriete onderdeel maar daarna had ik wel een verwarmende Timmie verdient. Omdat het een en al entertainment is daar, kon een Tim Hortons ook niet ontbreken. En ja hoor, de grootste die ik ooit had gezien! Al was het al rond 23.00 uur, het was nog hartstikke druk en alle attracties en winkeltjes waren nog open. Ik ben nu wel nieuwsgierig geworden naar Las Vegas, nu ik dit heb gezien. Er waren haunting huizen, Prison Hall of Fame, Reuzenrad, Funn House en nog veel meer rare dingen. Na een warme chocolademelk vonden wij het wel weer tijd om naar huis te gaan.

Maandag was het tijd om de Niagara Falls bij daglicht te bewonderen. We kochten een adventure pass zodat we extra goed de Falls konden zien. Zo begonnen we met de Maid of Mist.. een boottocht naar de watervallen toe. Het is heel raar dat je zo dichtbij kan komen waardoor je op een gegeven moment gewoon niks meer ziet door de mist die van het vallende water afkomt en je er daarna helemaal nat vandaan komt. Gelukkig krijg je poncho's! Het was wel een hele gave ervaring. Als tweede was het tijd voor de journey behind the Falls. Ook hierbij een poncho aan en zo zag je de watervallen vanaf de zijkant en kon je op twee plekken erachter staan. Het derde adventure was een 4D film. Ik vreesde het wel een beetje, ik hou al niet van 3D, laat staan dat je er ook nog eens nat van wordt. En ja hoor, weer kregen we een poncho. Gelukkig was de film niet 3D en kon ik er gewoon van genieten. Je werd alleen natgespoten. De film ging over het onstaan van de Falls en daarbij had je verschillend weer wat over je heen waaide. Het was erg leuk en mooi gedaan!

Dinsdag was het weer tijd om terug te gaan naar Toronto. Maar omdat de bus pas om 15.30 uur vertrok, besloten we eerst nog van de watervallen te genieten. We hadden een onderdeel van de pas nog niet gehad... de White Water Walk. Je loopt dan langs de rotsen en de wilde rivier. Hierbij werd je niet nat en hoefde je dus geen poncho aan. Ik vond het niet zo erg dat je daarbij het water niet kon aanraken, dat lijkt me namelijk niet zo'n pretje. Wat een wildernis! Na de wandeling hadden we nog even tijd en besloten we naar Amerika te gaan. De Niagara Falls zijn namelijk vlakbij de grens en zo heeft Amerika zijn eigen watervallen en Canada zijn eigen watervallen. Je kan ze wel allebei zien vanaf beide landen maar om dichtbij te komen, moet je naar het land toe gaan. Zo gingen wij de brug over. Natuurlijk met onze paspoorten! Na een heel formulier ingevuld te hebben (wat wel weer scheelde voor 's avonds in de bus naar New York want toen hoefden we dat niet meer te doen) kwamen we bij de Amerikaanse waterval. En tja, die van Canada winnen het toch. We zijn ook niet zo heel lang in Amerika gebleven, we zouden 's avonds toch ook weer Amerika binnen gaan.

Het was wel raar om 's avonds weer in Toronto aan te komen en het hostel in te gaan om je spullen te pakken. Wat helemaal raar is, is dat ik nu Canada heb verlaten. Je bent er toch vier maanden lang gebleven en opeens is het al voorbij. We wilden wel afscheid nemen van Tim want je weet maar nooit of ze die in New York hebben. Om 23.15 uur vertrok de bus en zo hebben we echt Canada verlaten. Ik ben benieuwd of ik ooit nog terug ga komen. Het is wel een heel mooi land en de mensen zijn erg vriendelijk!

De busreis was weer lang, zo'n 12 uur. Op zich duurde het niet zo heel lang bij de grens, zo'n half uur. Ook geen rare dingen meegemaakt, dus dat scheelt weer. Het is nog wel even wennen dat ik nu in New York ben, maar dat is weer een heel ander verhaal op zich. Dat wordt nog verteld... Nog een weekje en dan zit mijn reis er ook alweer op, nog raarder. Het besef van 4 maanden weggeweest, is er niet. Ik ben benieuwd wat ik allemaal in Nederland gemist heb. Eerst nog even genieten van deze drukke stad!

Het levende Toronto

En de tweede mooiste stad van Canada hebben we ook alweer afgesjouwd. Ja het is een mooie tweede stad, maar tweede want wint het natuurlijk niet van Vancouver. Nou echt mooi is het ook weer niet, weinig te zien, maar het is een hele gezellige stad. Het is een grote stad waar je wel nekpijn kunt krijgen als je te veel naar boven kijkt met al die hoogbouw, al zal het toch wel niks zijn bij New York. Men zegt ook dat Toronto veel op een Amerikaanse stad lijkt dus dat zal wel kloppen. Er is hier gewoon veel te beleven dus ik heb me deze week ook zeer goed vermaakt.

Omdat er niet zo veel te bezichtigen is, hebben we lekker rustig aan gedaan. Zo hebben we twee heerlijke dagen genoten van het mooie weer door naar het strand te gaan. Op zondag hebben we het strand van de eilanden bezocht en vrijdag lagen we bij the beaches. Best een raar idee dat je aan een (erg koud) meer ligt terwijl je geen overkant ziet en het dus op een zee lijkt. Ook hebben we natuurlijk Nederland aangemoedigd tijdens Denemarken - Nederland en Nederland - Duitsland. Wel jammer dat het hostel vol Duitsers zit en zo toch de nederlaag extra wordt ingeslepen. Vandaag de laatste wedstrijd, gelukkig zijn wij gevlucht naar Niagara Falls.
Ik merk wel dat ik steeds eerder moe wordt van al het sjouwen. Ik denk dat het komt omdat we al vijf weken aan het rondtrekken zijn en per stad toch veel lopen. Ook is het weer erg lekker en zweten we elke dag weer als we in de zon met 25*C of meer lopen. Dinsdag zou het iets minder zijn en kans op regen. Dat werd dus weer onze museumdag. We zijn naar Hockey Hall of Fame en Bata schoenenmuseum geweest. Het was allebei leuk maar niet heel bijzonder. In het Hockey Hall of Fame zag je voornamelijk ijshockey shirts en bekende spelers maar voor mij zijn ze allemaal onbekend. In het schoenenmuseum konden we o.a. schoenen van Justin Bieber, Madonna en Roger Federer bewonderen. Verder zag je schoenen van over de hele wereld en nog van een echte designer, waarvan ik de naam alweer ben vergeten. Ik vond de schoenen ook niet mooi.

Een bezichtigheid die je niet kunt missen in Toronto, is natuurlijk de CN Tower. Het was de hoogste toren van de wereld maar helaas heeft Dubai nu die titel. Gelukkig heeft Canada nog wel het record van de langste straat van de wereld en daar zijn ze erg trots op.
Maar maandag besloten Lieke en ik eens een kijkje te nemen in de toren dus zijn we naar boven gegaan. Je hebt een mooi uitzicht over de stad. Ook is er een stukje glazen vloer waardoor je naar beneden kan kijken en kan zien hoe hoog je bent. 's Avonds zijn we bij de buurman geweest. Naast de toren is het Rogers stadion en de thuisbasis voor baseballploeg the Blue Jays. Dus die avond zaten we voor vier uur te kijken naar een baseball wedstrijd. Het is niet echt mijn sport al was het een gave ervaring. Ik was blij dat ik veel saaie softbalspelen met schoolgym heb gehad want zo kon ik de wedstrijd nog een beetje volgen. Het is niet echt mijn sport omdat je vol spanning zit te wachten totdat iemand een keer de bal goed raakt maar je daarna al gelijk weet dat de bal weer gevangen wordt. Wel hebben we iets van vier homeruns gezien en waren de Blue Jays helaas het verliezende team. Ze speelden tegen Washington.
In het hostel waar we verbleven waren na veel Duitsers ook veel Ieren. Op woensdagavond besloten Lieke en ik een keertje een Ierse avond mee te maken dus gingen we met hen mee naar een bar met een live band. Het was erg gezellig maar wat kunnen die veel drinken zeg!
Toronto als shopstad is iets minder geschikt dan Montréal of Edmonton. Wel was er in downtown een soort festival waardoor we donderdagavond Bad Religion live hebben zien optreden en we ook allerlei snoepjes, Ben en Jerry's ijs en prutjes gratis meegekregen.

Trouwens over mijn reisupdate, mijn verslaving van Tim Hortons is groter dan de verslaving aan cookies. Jammer dat we over drie dagen Canada verlaten dus dat ik nog drie dagen heb om er extra van te genieten en daarna zal moeten afkicken...

Ottawa, the capital city

Van velen hadden we gehoord dat Ottawa niet zo'n leuke stad was. Toch waren Lieke en ik eigenwijs en wilden we de hoofdstad van Canada bezichtigen. En echt waar, ik heb er totaal geen spijt van. Het waren twee hele leuke (maar ook vermoeiende) dagen met stralend weer!
De eerste dag dat we aankwamen wat het al zwetend naar het hostel toe. Ook daarbij wisten we niet wat we moesten verwachten want blijkbaar was het hostel in een oude gevangenis. Dus ons kamernummer was ook cel 1. Het hostel is een heel mooi gebouw en er is nog goed te zien dan het vroeger een gevangenis is geweest. Erg gaaf. Ook hing er allerlei informatie over de gevangenis en een leven van een gevangene.

Na een nachtje spoken tussen de geestverhalen en de gevangenisdeuren, was het tijd om Ottawa echt te gaan verkennen. Natuurlijk gingen we als eerst naar het Parlement! Je kon ook gratis een Parlementtoer doen dus dat leek ons ook wel interessant. Wel gek idee dat jij daar als toerist tussen vijftig andere toeristen loopt maar dat er ook op dat moment belangrijkere mensen aan het vergaderen zijn (ze zullen nu zeker wel druk zijn met al die stakingen...). We mochten zelfs de bibliotheek van het parlement in, die nog steeds veel gebruikt wordt. Ook zijn we nog de Peace tower ingeweest en zo zagen we de klokken en waren we bij de klok van het reusachtige gebouw. Ja voor dat gebouw zou ik ook wel het parlement in willen hoor.
Omdat het schitterend weer was, hebben we verder rustig aan gedaan. We zijn zo verder downtown gaan verkennen, even langs het infocenter geweest en in een parkje een ijs Timmie gedronken. 's Avonds was er in het hostel een soort van feest met live muziek. Vooral Lieke is daar helemaal fan van Frankie geworden. Een oude man op zijn gitaar die de hele show steelt met zijn 'Hello!'.

De volgende dag was het weer zo'n schitterend weer en zijn we 's ochtends naar de By Ward Market geweest. Gelukkig hadden ze hier meer dan alleen groenten en fruit, als is dat weer wat minder voor de portemonnee. Het was een hele gezellige markt waar we ook een typisch Canadees lekkernij hebben geproefd, namelijk de Beavertale! Schrik maar niet hoor, het is geen echte staart. Het is een heerlijke soort zoete pannenkoek. We hadden de smaak met de maple stroop want dat is ook echt een specialiteit van hier. Zo hadden we twee vliegen in een klap! Vanaf 16.00 uur zouden verschillende musea gratis zijn. Dat vonden Lieke en ik wel even een goede gelegenheid om zo een poging te wagen. Daarom gingen we naar the museum of Civilization wat volgens mij voornamelijk over het onstaan en de mensen in Canada gaat. Omdat Lieke en ik erg moe waren van waarschijnlijk al het sjouwen in het mooie weer, hadden we het toch wel snel gezien en geen puf meer voor een ander museum. Het was ook alweer tijd om ons tas in te pakken en klaar te maken voor de volgende reis. Zo vertrok vandaag de bus om half 12 naar onze laatste stad in Canada: Toronto. En geloof het of niet, al onze spullen passen nog steeds in de backpacktas! Al moet ik wel toegeven dat ik trots ben op mijn tas dat hij zoveel spullen kan hebben, er zit echt veel ruimte in zo'n tas. Alleen of dat zo positief is...

Salut Montréal!

En het weekje Montréal hebben we ook alweer achter ons gelaten. Het is een leuke stad in het typische Fanse deel van Canada. Ja, het is echt typisch Frans. Ik voelde me deze week iets dichterbij huis dan ik werkelijk ben. De gebouwen en straten zijn typisch Frans en de mensen ook, al weet ik niet of dat zo positief voor Canada is.

De dag dat we met de trein Montréal binnen reden, was wel even schikken. Het regende heel erg hard, het onweerde en de lucht was gewoon bijna zwart, zo donker. Mochten we daarin het hostel gaan zoeken? Zelfs de mensen op het station waren dit niet gewend. Er waren ook allemaal problemen met de trein door het wateroverlast. Gelukkig was het wel droog toen we uiteindelijk naar ons hostel gingen. Zo zijn we toch droog over gekomen.

Het is een erg leuk hostel. Het heet Auberge Alternative en alternatief was het ook wel. Ze hadden verse thee en koffie en allerlei kunstdingen hangen. Er grappig. Dit keer hadden we een kamer voor 10 personen. Het viel me eigenlijk reuze mee. Alleen is het soms wat moeilijk slapen met snurkende mensen, maar ach... Die kom je overal tegen (zelfs in je eigen huis...).
Omdat we zo lang in de trein hadden gezeten, besloten we de eerste dag rustig aan te doen. Dat was wel even lekker. Het was mooi weer dus we hebben heerlijk gepicknickt tijdens ons avondeten. We hadden ook een planning gemaakt voor de rest van de week. Omdat er voor de volgende dag niet zo weer was voorspeld, zijn we naar downtown gegaan en hebben we het shopgedeelde verkent. Nou in Edmonton kan je goed shoppen, maar in Montréal is het ook niet verkeerd! We hadden ook nog een plein en kerkbezoek op de planning staan, maar daar zijn we helemaal niet aan toe gekomen. Dit kwam ook omdat Lieke en ik verdwaald waren in de ondergrondse passage. Telkens kwamen we weer op een andere plek uit en daarna liepen we dan weer langs dezelfde winkels. In de avond hadden we onszelf getrakteerd op een uitetentje in een pub. At ik eindelijk weer eens kip. Heerlijk!

De derde dag zouden we naar twee eilandjes van Montréal gaan. En ja, dit keer was het wel duidelijk minder ver weg dan toen naar Vancouver Island. Alleen was het ook minder interessant. Volgende week wordt op een eiland de Grand Prix Race (formule 1 race) gehouden dus iedereen was druk bezig met opbouwen. We besloten om een stukje over de baan te lopen, alleen moesten we uiteindelijk de hele route af. We konden of mochten nergens door! Halverwege vonden we nog een leuk strandje waar we wel wilden picknicken maar ook daar werden we weggestuurd omdat het stand gesloten was. Prima, maar wij willen van het eiland af alleen kan dat nergens omdat alles is afgesloten. Ondertussen vond ik het ook wel weer eens tijd om te plassen. Ik vond eindelijk een wc die open was, dus daar ging ik wel even gebruik van maken. Ben ik klaar, hoor ik van Lieke dat de security alweer naar haar was toegereden dat ze snel de omgeving moest verlaten. Dat was dus niet echt de aardigste ontmoeting met de Montréalers. Verder gingen we naar een marktje maar dat was ook niet zo'n heel succes. We hoopten op een leuk van-alles-wat marktje maar je kon er alleen maar groente of fruit kopen. Dan maar boodschappen doen en weer terug het hostel in.

Dag vier zou ook regenachtig zijn, dus was het tijd voor een museum. We gingen naar Biodome, een museum over verschillende klimaten. Het was erg leuk. Ze hadden een tropisch regenwoud met allerlei dieren (zoals aapjes, capibara's, krokodillen, papagaaien en nog veel meer) en ook een onderwatergedeelde, het poolgebied met pinguins en het rivierengebied met otters en bevers. Ik besefde nog even goed dat het project wat ik gedaan heb toch wel heel bijzonder is. Ik vind het leuk om naar een bever in zo'n museum te kijken, maar ik vind de ervaring die ik heb gehad op Critter Care wel veel gaver. Het museum lag in de omgeving van het olympisch gebied. Ja, ook Montréal heeft de spelen gehad. Canada boft maar. In Montréal waren de zomerspelen. We zijn nog even het stadion in geweest en hebben zo het zwembad gezien.

Dag vijf alweer. tijd om het oude gedeelde van Montréal te ontdekken. Dat was ook waar ons hostel is. Echt wel een goede omgeving! Het is het mooiste van Montréal. Dat gedeelte lijkt helemaal op Frankrijk. We hadden een wandeltoer gedaan waarbij een oud mannetje ons van alles over Montréal vertelde. Het einige wat ik nog onthouden heb, is dat er veel brand is geweest. Daardoor hadden ze een muur gebouwd en waren de huizen van steen. Dat is op zich wel apart want in de rest van Canada zijn alle huizen van hout. Voor diegene die wel een houten huis wilden, moesten buiten de muur wonen. Daarvan zijn er nog twee huizen over. De rest is afgebrand. Ook hebben ze een Notre Dame waar we inmochten. De buitenkant is niet zo mooi maar binnen zag het er goed uit. In die kerk is Celine Dion getrouwd. Na de toer en nog wat rondlopen in de omgeving hadden Lieke en ik nog een Poutine gehaald. Een typisch Quebecse patat met kaas erover. Dat was wel smullen, maar ook wel erg vettig. Na de speciale lekkernij gingen we even het studentenleventje van Montréal bekijken. Op zondag is er in het park de Tamtam. We waren alleen naar het verkeerde park. We waren bij Mont Royal, een berg in de stad. Het waren dus veel trappen en gezweet voordat we boven waren. We dachten dat daar de Tamtam zou zijn, maar dat was niet zo. Wel een mooi uitzicht over de stad, maar het gezweet was dus voor een andere bestemming bedoeld. Nadat we wel wisten waar we naartoe moesten, zijn we terug gegaan (en dan zijn die trappen een stuk makkelijker) en hebben we genoten van de Tamtam. Er waren best veel mensen die in het park zitten te roken, muziek spelen op trommels of helemaal los gaan op het ritme (erg apart maar grappig om te zien) of bier drinken. We hebben er even bijgezeten en toen vonden we het wel weer tijd om terug te gaan.

Voor dag zes stond eigenlijk een dagje Quebec op de planning. Iedereen had het erover dat het zo'n mooie stad was, dus dat je daar wel even naartoe kon gaan. Alleen zat de Greyhound al vol en kwamen we erachter dat het ook nog drie uur heen en dan weer drie uur terug is. Dat leek ons toch iets te veel. Dus ons laatste dagje was nog een keer genieten van Montréal. Het weer was niet zo mooi, dus een museum was wel een goed idee. Jammer dat de meeste musea gesloten zijn op maandag. Zo hebben we uiteindelijk nog wat rondgelopen en hebben we verder rustig aan gedaan. Toch ook wel lekker voor zo'n laatste dagje.
Vandaag is het weer verhuisdag. Om 15.00 uur vertrok de Greyhound van Montréal naar Ottawa, onze nieuwe bestemming. Het hostel is een oude gevangenis dus ik ben benieuwd waar we terecht komen.

Wat nog wel even een leuke belevenis in Montréal was, was dat in de week dat wij er waren (in de straat waar ons hostel was) een film werd opgenomen. En niet zomaar een film... Nee, het is de Smurfen 2. Erg grappig om (stiekem) te kijken hoe het opgenomen werd. Ik zag wat smurfen op een stokje, veel figuranten (als er een boxer in de film voorkomt, heb ik die geaaid!) en verder was de straat naar een Frans straatje omgevormd. De eerste dagen dat we over die weg liepen en alles nog leeg was, had ik wel gezien dat er een bord stond dat je niet mocht parkeren omdat ze de straat nodig hadden en waren er winkeltjes die werden geschilderd en opgeknapt. Ik dacht dat die winkeltjes net open zouden gaan ofzo. Maar dat bleek dus allemaal voor de film te zijn. De straatnaambordjes van Montréal waren weggehaald en tijdens de opnames waren er allemaal auto's met Franse nummerborden en was er zelfs een Franse brievenbus om het zo echt mogelijk te maken. Ik vond het leuk om te zien en ben nu wel benieuwd naar de film!

Van west naar oost in de driedaagse trein

Dat is even een reisje, zo'n 3500 km om van de ene kant van Canada naar de andere kant te gaan. We lieten de bergen achter ons en gingen door de prairie, langs de bomen en meren naar onze volgende bestemming: Montréal.

Reizen blijft vermoeiend maar het is me erg meegevallen. En om alle Nederlanders weer even wat gerust te stellen, ook in Canada komen treinen te laat. Zo had de trein vanuit Edmonton al een uur vertraging. Die vertraging had de trein uiteindelijk weer ingelopen maar in Toronto (waar we moesten overstappen) kwamen we met anderhalf uur vertraging aan. Gelukkig hadden we nog drie kwartier voordat onze volgende trein van Toronto naar Montréal vertrok. Dat betekende nog even snel tijd voor een Timmie (koffie)!

Het is best een raar besef dat we alweer drie dagen erop hebben zitten door alleen maar in een trein te zijn. Het reizen ging nog best wel snel. Af en toe een beetje op de computer, of even lopen in de trein naar de lounge. Lekker naar buiten kijken, want je rijdt letterlijk door alleen maar natuur, je ziet niet eens een snelweg naast je zoals in Nederland. Af en toe kom je, in wat ze hier noemen, bewoonde wereld waar je even voor 10 of 15 minuten de trein uit kunt. Wel is er weinig te beleven bij zo'n station. We hebben 1x een supermarkt gevonden waar we nog even wat eten gehaald hebben. Voor de rest is er weinig te beleven.

In de trein was een lounge waar je kon eten en waar tafels en banken waren. Verder had je best veel ruimte bij je eigen stoel. De stoel kon naar achteren en er kon een voetenbankje en een tafel uitgeklapt worden. Omdat de trein niet vol zat, kon je ook makkelijk naar een andere stoel waardoor we deluxe hadden om op twee stoelen te slapen.

Het is ook wel gek dat de personentrein wacht op de goederentrein. Daardoor sta je vaak stil. Zo liepen we dus ook vertraging op. Het was wel leuk dat we een soort gids aan boord hadden die soms een verhaaltje vertelde over wat er buiten te zien was. Zo werden we nog een beetje op de hoogte gehouden. Het was een lange reis, maar interessante ervaring.

De creditcard-uitleefdagen in shopstad Edmonton

Welkom in het paradijs voor de echte shoppers! Een winkelcentrum met meer dan 800 winkels. Daarvoor maakten Lieke en ik even een stop in Edmonton.

De eerste dag gingen we natuurlijk naar West Edmonton Mall (dé shoppingmall). We hoorden dat het heel groot was. Eerst wilden we wel even naar een outletwinkel van Roots, een mooi maar duur Candadees merk. Dat zat alleen niet in de mall dus maakten we een ommetje. Dat was geen slechte keuze want zo kwamen we in een hele grote tweede handszaak waar we voor weinig toch leuke dingen hebben gescoord! Goed en goedkoop begin, altijd mooi meegenomen. Daarna was het echt tijd voor onze toch wel spannende droom. Ik was tenminste heel erg nieuwsgierig en benieuwd.

De eerste winkel was ook al gelijk een van onze favoriete maar we hadden nog 799 andere winkels te gaan. We zijn dus ook niet met lege handen thuis gekomen. Natuurlijk hielden we in ons achterhoofd dat alles nog in de backpack moet passen (en dat we niet te veel geld uitgaven... al je wilt kun je ook naar winkels zoals Armani en Gucci maar die hebben wij maar een keer overgeslagen) maar jezelf af en toe verwennen moet ook geen kwaad kunnen.Omdat er zoveel te zien was, hadden we de tweede dag ook nog nodig om rond te lopen. Het is niet alleen een shopparadijs maar je kan er ook naar een zwembad met veel glijbanen en golfslagbad, een pretpark, midgetgolf, skatebaan, ijsbaan, klimhal en mocht je je nog vervelen, is er ook nog een bioscoop. Genoeg te doen dus! Ik merkte dat ik het shoppen de tweede dag ook wel aardig gezien had. Mijn shopsucces was aardig minder dan de dag ervoor... Toch blijft het een mooie Mall met leuke winkels!

De andere twee dagen in Edmonton waren rustiger. Voor winkelen moet je toch wel een uithoudingsvermogen hebben. Mijn beentjes en armen (van tassen sjouwen) voelde ik wel. De derde dag zijn we nog naar downtown gegaan maar daar hadden we het snel gezien. We hadden nog de moeite genomen om naar een tuin te lopen (waar we weer een goede beweging hadden door een hele grote trap af en op te lopen) maar de prijs voor de tuin was iets boven ons budget. Daar konden we in de Mall weer een mooi shirt voor kopen. Dus besloten we maar weer naar het hostel te gaan.

Qua hostels zijn we best wel verwend geraakt, het was weer even omschakelen toen we die van Edmonton binnen stapte. Al bleek dat na de eerste indruk toch een goed hostel te zijn met fijne bedden, meer heb je toch niet nodig! Nouja, een wc en douche is ook wel handig. En die hadden ze gelukkig ook. Zelfs nog een keuken waar we elke avond onze maaltijden konden bereiden, al waren het niet spectaculaire kookkunsten die we verrichtten na zo'n lange shopdag.
De laatste dag in Edmonton was nog een beetje rondlopen in de omgeving van het hostel, een zaterdag marktje bezocht met zelfgemaakte producten en boodschappen gedaan. Om 23.59 uur zou onze trein van Edmonton naar Montréal vertrekken. Een drie daagse reis... Zittend op een stoel, slapend in een stoel en schommelend in een stoel. Ik vrees er maar een beetje voor hoor... Maar we noemen het gewoon: weer een ervaring rijker!

Reisupdate 5
Het eerste ding dat Linda is kwijtgeraakt: op dit moment nog steeds helemaal niks!
Grootste blunder: van alle denk ik dat mijn eigen eekhoorn laten ontsnappen toch wel de grootste is.
Tijdens het reizen... de halte voorbij gereden waardoor we weer terug konden. Maar een echte grote blunder, hebben we (gelukkig) nog niet gehad.

Mijn verslaving van hier: heerlijke Cookies.

Wat ik mis denkend aan Nederland: tijdens mijn reis heb ik ontdekt dat ik een echte Hollandse ben. Dus eigenlijk mis ik heel Nederland wel. In de bus van Calgary naar Edmonton zat er een mevouw die van Nederland naar Canada is geemigreerd (sinds haar 9e al) en die bood ons een heerlijk dropje aan. Wat hebben we toch eigenlijk een mooi land. Dropjes, stroopwafels, saucijzenbroodjes, frikadellen en kroketten, hagelslag... wat willen we nog meer?

Wat toch wel handig was om mee te nemen van thuis: zonnenbrand (had niet verwacht te verbranden van backpacken) en een zomerjas (maar in de Value Village was dat met $10,- ook weer opgelost).

Het mooiste van Canada: Stanley Park in Vancouver

Het leukste in Canada: met 20*C naar Lake Louise lopen en niet verwachten dat je tot je knieën in de sneeuw zou zakken

De dagen in Calgary City

Calgary kunnen we ook alweer van ons lijstje afstrepen. De laatste nacht in Calgary hebben we ook weer gehad. Om 12 uur gaat de Greyhound ons naar Edmonton brengen.

Het waren twee drukke dagen in Calgary. Onze eerste kennismaking met Calgary was al een verrassing. Elk Greyhoundstation ligt iets buiten de plaats van bestemming, dus niet echt in het centrum maar elk hostel is goed te bereiken via het openbaar vervoer. Zo ook Calgary. We zouden eerst een stukje moeten lopen en daarna konden we een trein pakken. Het stukje lopen ging wel een beetje heen en weer maar we vonden het treinstation. Even uitrusten en wachten op de trein. Toen we aankwamen zag het er al een beetje leeg en vreemd uit. Toen ik uiteindelijk de moeite nam om met mijn backpack op toch maar even het bordje te lezen waar ik eerst voorbij was gelopen, kwam er net een vrouw aan die ons vertelde dat t/m maandag de trein niet reed. We konden wel met een vervangende bus, maar waar we dan het beste konden opstappen en welke bus we precies moesten hebben, wist ze niet. Daar gingen we dan... verder met onze backpack. We liepen en liepen en kwamen op een gegeven moment een bus tegen waaraan we de weg vroegen. Ze stuurde ons richting de goede bushalte. Jammer dat wij alleen iets te ver waren gelopen en zo aan de verkeerde kant van het spoor waren, en tja, je kan niet overal het spoor onder door. Na een uurtje ronddwalen kwamen we eindelijk bij de goede bus en waren we binnen 5 minuten bij het hostel. We waren helemaal gesloopt, wat is met je backpack rondlopen zwaar zeg.

Op de eerste dag in Calgary wilden we het Olympic Park bezoeken. In 1988 waren hier de winterspelen. Het is erg leuk om te bezoeken en ook zeker een aanrader, al zal ik dan wel zorgen dat je met de auto gaat. Ook daarbij ging de reis erna toe niet helemaal zoals gepland. Eerst waren we bij het verkeerde treinstation uitgestapt (we waren twee haltes te ver), daarna moesten we bus 408 nemen maar die blijkt op zondag maar 1 keer per anderhalf uur te rijden. En natuurlijk, hadden we die net gemist. Bus 407 kwam aardig in de buurt dus wilde ons wel afzetten al moesten we dan wel een stukje lopen. Dat vonden we wel een goede oplossing.
Ook het park zelf is heel groot. Je kan er nog verschillende activiteiten doen zoals bobsleeen van de echte bobslee baan of ziplijnen naar beneden vanaf de skischans. Maar die activiteiten liet ik over aan anderen. Ik kijk wel. Wel zijn we de skischanstoren op geweest. Om daar te komen was al een hele tocht (vandaar dat een auto handig is). Gelukkig kon je die schans op met de lift. Wat een hoogte! Verder zijn we nog naar Sport Hall of Fame geweest wat een museum is over verschillende olympische sporten en hebben we een kijkje genomen in de ijshal. Wat erg leuk was, was dat er ijshockeywedstrijden bezig waren. En als je in Canada bent, moet je wel wat van de ijshockey meekrijgen natuurlijk. In die Sport Hall of Fame werd me even duidelijk hoe populair en belangrijk ijshockey voor de Canadezen is. Erg leuk om te zien. En in het stadion werd het ook nog even benadrukt. Lieke en ik gingen even op de tribune zitten en natuurlijk had ik weer precies goed. Ik zat naast een iets te fanatieke moeder die haar kind aan het aanmoedigen was. Dat was dus heerlijk de hele tijd gescheeuw in mijn oor. Daarbij had ze ook nog een geweldig bel die ze luidde wanneer er gescoord werd, en tja ze waren duidelijk het betere team. Dus ik werd aan een kant doof... Maar je moet wat over hebben voor ijshockey. Het is wel een hele gave sport. Het gaat super snel en het is ook wel een ruige sport met veel geval, gebotst en geduw. Ik ben helemaal fan!

De tweede dag gingen we maar Calgary centrum ontdekken want het Olympic Park nam meer tijd in dan we gepland hadden. Wat we alleen niet wisten, was dat het Victoria Day was. Dat is blijkbaar een feestdag waardoor alles pas laat of niet open ging. Daardoor besloten we maar om eerst wat rond te lopen langs de rivier (de Bow waarin we ook hebben gekanoed) en even Prince's Island Park te bekijken en daarna hopen dat de stad iets levendiger werd. Dit gebeurde ook. De winkels waren nu ook geopend maar dat maakte voor ons weinig uit. Calgary is duidelijk meer voor de buisness en rijke lui mensen want de winkels zijn alleen interessant vanuit de etalage of met papa's no-limiet creditcard en verder zie je veel hoogbouw aan bedrijven en dure hotels.

Nu gaan Lieke naar meer ons-budget shop stad. Edmonton heeft het grootste shoppingmall van de wereld, dus daar gaan wij even gebruik maken van onze creditcard! Ik heb er zin in!