Mijn donut-kilootjes er weer af getraind in het sportieve Banff

Donderdagochtend was weer een verhuisdag voor ons, om 8 uur 's ochtends zaten we in de bus naar onze volgende bestemming: Banff. Gelukkig was het dit keer maar 45 minuten. Het besef van hoe groot Canada is, wordt me steeds duidelijker. Ik denk dat ik niet snel meer moeilijk zou doen als ik in Nederland 3 uur in de auto moet zitten om bijvoorbeeld naar Groningen te gaan. Hier noemen ze zo'n afstand dichtbij... Het is echt een heel groot verschil, best gek eigenlijk.

Toen we uit Lake Louise vertrokken, sneeuwde het lichtjes. Ook was het weer duidelijk minder mooi dan de dagen ervoor. We hoopten dat het in Banff beter zou zijn. Maar toen we daar aankwamen zagen we dat we dezelfde omgeving hadden (bergen, bergen en nog meer bergen... het ligt tenslotte in de welbekende Rocky Mountains) en dus ook hetzelfde weer. Het was alleen lichte regen ipv sneeuw, koude wind en grijze lucht. Het zou ook de slechste dag zijn dus besloten we om Banff Downtown (het stadje zelf) te verkennen. We begonnen met een typische Canadese koffie: Tim Hortons. Dit is de concurrent van Starbucks (Amerikaans) maar duidelijk een stuk goedkoper en ook lekkere koffie (en donuts) heeft. Zelfs Lieke heeft koffie gedronken en luste het ook nog. French Vanilla is de favoriet, een zoete koffie wat dus niet echt meer naar koffie smaakt. Maar wel lekker! Daarna werd het voornamelijk winkeltjes (bestaande uit souvernirs en sportartikelen) bekijken en hebben we informatie over de omgeving opgehaald bij het info center. In de middag hadden we bijna alles wel gezien en besloten we om naar Banff Center te lopen. Dit werd onze eerst klim. Eenmaal aangekomen stelde het eigenlijk weinig voor. Je kon kaarten kopen voor voorstellingen (alleen draaide er op dat moment niks) en mochten we rondlopen door de verschillende gebouwen. Er was ook een zwembad dus dat leek ons wel interessant. Nou de tocht om er te komen was interessanter. Op een gegeven moment liepen we door een gebouw, langs allemaal kamers waar mensen aan het werk waren. Leek me toch niet helemaal de bedoeling om als toerist daardoor te lopen. Het was een raar doolhof maar we hadden het zwembad bereikt. Het was eigenlijk meer een sportcentrum. We zijn er maar snel weer weggegaan want we vonden het nogal vreemd en volgens mij was het ook niet echt voor toerisme bedoeld. Dat was dag 1 alweer.

Op de planning voor dag twee stond een hike. Want tja, als je in Banff bent, moet je natuurlijk wel wat natuur zien. Bij het infocenter hadden we de dag ervoor een handige kaart gekregen met verschillende hiken erop. Wij gingen voor de hike van 3 a 4 uur. We zouden in Downtown Banff beginnen en daar ook uiteindelijk weer uitkomen. De tocht was voornamelijk langs de rivier en we hadden nog even nagevraagd of de wegen sneeuwvrij waren en dat was gelukkig zo. Toch koos ik ervoor om veilig mijn wandelschoenen aan te doen. Het was een mooie tocht door het bos, langs het rivier, met klimmen en dalen en uiteindelijk zouden we op een mooi uitzichtpunt uitkomen. Zelfs met wandelschoenen aan was het soms nog lastig te belopen omdat het wandelpad uit kleine kiezel en zand bestond. Als je dan een steil stukje naar beneden moest, hoorden je ons wel af en toe gillen of giegelen omdat we weggleden. Tijdens onze tocht kwamen we nog wildlife tegen. Natuurlijk weer eekhoorntjes (de Columbian Ground Squirrel) maar ook een hert en een aantal elanden. We moesten de elanden wel met rust laten want het is bijna kalfseizoen? (in Engels is het calvingseason, hoe noem je dat in Nederlands?). Ik vond het leuk om een rivier te zien die duidelijk aan het meanderen was. Heb ik toch nog iets aan mijn aardrijkskunde op school gehad! Na anderhalf uur hadden we eindelijk de top bereikt en waren we op de helft van onze tocht (al zou de tweede helft veel makkelijker gaan omdat het bergafwaarts zou zijn). Het was een mooi uitzicht over de bergen en het dal. Na even wat uitrusten gingen we langs de autoweg terug naar beneden. We hadden het wandelpad nu wel gezien... het was een behoorlijke klim geweest. Na 5 a 10 minuten zagen we alweer bewoonde wereld en ook nog een bekende wereld. We kwamen bij het hostel uit. Dit hadden we van tevoren niet bedacht. We hadden dus ook vanaf ons hostel 5 minuten kunnen lopen en zo van het mooie uitzicht kunnen genieten. Maar zo sportief dat we bezig waren, wilden we het ook afmaken dus besloten we de bushalte voorbij te lopen en stug verder te gaan terug naar Downtown. Wat wel een heerlijk gevoel gaf, was dat de bus ons niet heeft ingehaald! Uiteindelijk heeft de hele tocht ongeveer 2,5 a 3 uur geduurd. Dat betekende wel even tijd om te relaxen. Daarom gingen we (met de bus) naar de Hot Springs, een buitenbad (met uitzicht op de bergen) met watertemperatuur van 39*C. Dat was even heerlijk 20 minuten badderen en ontspannen... Dat hadden we wel verdient na zo'n wandeling!

De laatste dag in Banff besloten we nog een keer actief te zijn door te gaan kanoen. Dit was op dezelfde rivier waar we langs zijn gelopen tijdens de hike maar dan op een rustiger stuk. Het kanoen ging nog verbazingwekkend goed. Lieke en ik zaten samen in een boot. Ik zat achterin en moest dus sturen. Nou het duurde even voordat ik precies doorhad hoe het werkte. Het begin van onze tocht is dus ook met veel gezigzag gevaren, maar na 5 minuten ging het al een stuk beter en zo hebben we in een uur toch een aardig stuk gevaren. We zijn ook tijdens de hele tocht, maar 1 keer tegen de kant aangebost (en dat kwam natuurlijk door de wind die niet meewerkte). Na ons kanotochtje gingen we weer naar het hostel om onze backpacktassen te halen. Eind van de middag zou de Greyhound ons alweer naar ons volgende verblijf brengen: Calgary.
Banff hebben we dus ook alweer gehad. Het is een leuke plek en een aanrader voor echte natuurliefhebbers en wandelaars of voor wintersport natuurlijk, zelfs in mei ligt er nog genoeg sneeuw. Volgens mij waren er nog steeds mensen die daarvan gebruik maakte en de piste afgingen! Ja ik heb me goed vermaakt in Banff.Nu zijn we weer terug in het stadsleven, kijken hoe dat weer bevalt...

Met 20 graden in de sneeuw

De daagjes Lake Louise zijn ook alweer achter de rug. Morgen om 8 uur vertrok de Greyhound alweer naar Banff.

De paar daagjes Lake Louise was een avontuurtje wel zeg. Maandag, de dag van aankomst was vooral rustig aan doen. Zo'n lange busreis waarin ik misschien 1 uurtje echt geslapen heb, is toch wel heel vermoeiend. Het was grappig om te zien dat je 's nachts reed maar dat alles toch aardig verlicht was omdat er veel sneeuw op de bergen lag. Eigenlijk viel de busreis me ook wel mee. Het is vermoeiend, dat had ik ook niet anders verwacht. Maar er werd veel gestopt en ik had ook wel genoeg ruimte om zo toch comfortabel te blijven zitten. Toch was ik wel blij toen ik uiteindelijk de bus uit kon en het hostel in mocht. Wat ook wel heel fijn was, dat we een kamer kregen waar we gelijk in konden. Dat was toch wel even afwachten. We kwamen rond 8 uur 's ochtends aan en inchecken mocht eigenlijk vanaf 15.00 uur. Nu konden we nog mooi eventjes een uurtje slapen. Daar heb ik ook goed gebruik van gemaakt en toen ik wakker werd, wist ik eventjes niet meer waar ik was. Zo diep had ik geslapen. De rest van de dag is gevuld met skypen en boodschapjes doen in Lake Louise village. Er is niet veel daar, een paar winkeltjes en een informatie centrum. Daar hebben we gevraagd hoe ver het nog lopen is naar Lake Louise. Volgens de mevrouw was het niet zo ver en ben je er zo. Ze gaf ons ook nog een routebeschrijving. Ze vertelde wel dat het meer nog bevroren was. Hier hadden we niet op gerekend. Maar ach, je moet het meer toch gezien hebben. De volgende dag zouden we dan echt naar Lake Louise gaan.

En zoals gezegd, zo gedaan. We begonnen met een luxe ontbijtje vanuit het cafe naast het hostel. Heerlijk toast met ei en aardappeltjes. Daarna begonnen we aan het tochtje. Omdat de mevrouw had gezegd dat je er zo bent, dacht ik aan Nederlandse begrippen. Het is een klein paadje naar de Lake, dus makkelijk loopbaar. Niet dus. We moesten 4 km lopen, nou dat is nog wel te doen. Alleen werd het normale pad opeens een sneeuwpad en zakte je tot aan je knieën weg in de sneeuw. Dat was wel even anders dan verwacht (en dat met blauwe lucht, zon en 20 graden). Ik had wel heel erg spijt dat ik mijn wandelschoenen nog in mijn backpack had zitten. Het laatste stukje besloten we maar over de autoweg te lopen (en de terugweg ook, stuk makkelijker). Wat was door sneeuw banjeren vermoeiend zeg. Volgens mij hebben we er in totaal wel anderhalf uur over gedaan. Maar we zijn bij het meer aangekomen. Het was inderdaad mooi om te zien al lijkt het me ontdooid mooier. Nu zag je niet echt het hele blauwe water waar iedereen het over heeft. Wel is de omgeving mooi en heb ik weer een paar mooie foto's erbij! Morgen weer naar Banff. Ben benieuwd wat ik daar ga beleven!

Viva la Vancouver

Jaja, de vijf daagse party in Vancouver zit er alweer op. Het was een leuke tijd in een mooie stad met heerlijk weer. Het ontbijtje is elke dag goed bevallen. Er was (krenten)brood, conflakes, fruit, bagels en elke dag iets extra's zoals muffins, kleine bolletjes of een koek met chocolade. Goed uitgebreid dus. Als drinken kan je de hele dag door koffie, thee en water pakken en bij het ontbijt sinaasappelsap, appelsap, melk en (warme) chocolademelk. Dus van alles hebben we goed gebruik gemaakt. Zo hadden we elke ochtend een goede start voor een drukke dag.

De eerste hele dag in Vancouver hebben we besteed aan shoppen en daarbij nog geslaagd ook. Natuurlijk moeten we rekening houden met onze backpack-pakruimte en dat we nog langs vele andere steden gaan, dus vandaar hebben we ons ook wel een beetje ingehouden.

Dag twee was meer van de natuur. We zijn Stanley Park in gegaan. Ik werd helemaal gelukkig toen ik een mooie, vrolijke zwarte eekhoorn door het gras zag hoppen. Wat zijn het toch leuke beestjes. Verder stonden veel bomen en struiken in de bloei wat erg mooi was om te zien. Zijn we zomaar in de goede tijd in Vancouver. Het weer was ook zalig, blauwe lucht en zon. Dit is zeldzaam voor Vancouver en Britisch Columbia. Regen is meer het weer wat erbij past. Omdat we hadden gelezen dat je fietsen kon huren, leek ons dat een leuke optie. We blijven toch Nederlanders. Alleen was een fiets vinden moeilijker dan we hadden gedacht. Het was een lange zoektocht. Eerst waren we al in en door Stanley Park gelopen, maar zonder succes. Uiteindelijk werden we weer teruggestuurd naar de plek waar we onze trip begonnen. Maar goed, uiteindelijk toch ons doel bereikt en maar goed ook want als we heel Stanley Park wilden doorlopen, hadden we daar de rest van onze geplande Vancouverdagen ook nog voor nodig. Het mooiste was toch wel Beaverlake, waar we helaas geen bevers hebben gezien maar wel sporen van. Ik voelde me wel slim dat ik nu sporen kan herkennen. Zo zag ik een beverlodge en bomen die waren aangeknaagd of doorgeknaagd. Wat ook heel mooi was, was het strand. Het ligt achter een klif waardoor er geen wind was dus heerlijk warm. Dat was een mooie plek om uit te rusten. Verder hebben we nog even stoer gedaan door wat wilde en steile paden te nemen, wat niet helemaal zoals gepland was. Ook hebben we goede beenspieroefeningen gedaan door naar een uitkijkpunt te fietsen wat dus bovenaan de berg was. Kortom, een sportieve en geslaagde dag. En om de Nederlandse dag af te sluiten, aten we boontjes met varkenslapjes en gekookte aardappelen.

Dag drie alweer, met dit keer een Chinese dag. We hadden ons opgegeven voor een Chinatowntoer georganiseerd vanuit het hostel. We waren echt benieuwd. Om 11 uur stonden we klaar en kwam er een huppelend en springend dametje zich voorstellen als de toergids. Oke, laten we beginnen. We liepen en we liepen en we liepen. Ik had geen idee waar we waren. Op een gegeven moment bleven we even bij een muur staan die ondergespoten was door graffiti. Daarna liepen we weer en liepen we weer en nog meer. Soms liet ze ons andere muren zien en daarna gingen we ook nog een kunstgalerie binnen. Die schilderijen waren duidelijk boven ons budget en niet eens mooi. Ook kwamen we door een wijk wat duidelijk voor de minder rijken was. Er waren heel veel daklozen die lekker in alle prullenbakken graaiden. Lieke en ik hebben nog wel een dakloze blij gemaakt. We hadden een fles water maar er zat een gat in de dop dus vonden we het nogal onhandig om het mee te nemen. Vandaar dat we het maar weggooide. Nog geen 5 minuten later komt er een dakloze en haalt hij de fles eruit en neemt het mee. Weer een goede daad gedaan. Je ziet veel dakloze in Vancouver maar deze wijk was echt niet prettig. Uiteindelijk kwamen we in Chinatown aan waar ze de tip gaf om een broodje te halen in een broodjeszaak. Maar we moesten het nog niet opeten want we gingen nog naar een Chinese tuin. Omdat de toer Lieke en mij nog totaal niet boeiden, waren we benieuwd. De tuin was wel leuk maar na een korte stop gingen we weer verder lopen. Blijkbaar had ze nog even een pub geregeld en wilde ze met de hele groep wat gaan drinken. Vanaf dat moment zijn Lieke en ik afgehaakt. Op naar Gastown voor de Steam Clock. Daarna bezochten we nog Canada Place en hebben we eind van de dag nog even geluierd op de plek waar het Olympisch Vuur heeft gebrand. Onze Chinese dag werd afgesloten met nasi als avondeten.

Dag vier, van Vancouver naar Victoria op Vancouver Island. Dit vond ik denk ik, toch wel de leukste dag. Al zat het vol verrassingen. Bij het hostel was een papier hoe je precies in Victoria kon komen. We hadden dit al wel doorgelezen en het leek heel makkelijk dus om 10 uur besloten we ons avontuur te starten. We moesten met de bus, daarna op de boot en dan weer verder met de bus. De boot ging elk uur dus hoopte die van 11 uur te halen. Wat we over het hoofd hadden gezien, was dat de eerste busreis meer dan een uur duurde en we om 11.30 uur bij de boot aankwamen. Om 12 uur zijn we op de boot gestapt, bleek dit ook nog een tocht van anderhalf uur te zijn. Het was wel een hele mooie bootreis langs de bergen en het water. Ook werden we leuk verwelkomt op het eiland. Er lag een otter te zonnen. Wat zijn dat grote beesten zeg. Hebben we ons stukje wildlife ook weer gezien. Vanaf de boot moesten we weer een bus in en om 3 uur waren we uiteindelijk in Victoria. Het is een leuk havenstadje en de belangrijkste dingen hebben we gezien. Wel gingen we om 6 uur weer terug omdat de terugreis ook wel 5 uur zou duren. Rond 22 uur waren we uiteindelijk weer in het hostel. Snel nog even onze spullen gepakt want de volgende dag om 11 uur moesten we het hostel weer uit. Onze laatste Vancouverdag was luieren en verbranden op het strand. Om 18.15 uur was het tijd om de bus in te gaan naar Lake Louise. Vannochtend om 7.30 uur zijn we aangekomen. Nu houden we een lekkere rustdag.

Weer terug in het stadsleven, avontuur deel 2

Onze verhuizing zit erop. Deel 1 is afgesloten en nu is het echt vakantietijd. Het afscheid nemen viel toch wel iets meer tegen dan ik van tevoren had verwacht. Paar dagen van tevoren had ik het gevoel dat ik er nu ook echt wel klaar mee was, maar als het puntje bij paaltje komt, is het toch wel lastig. Het is een raar gevoel om alle mensen waar je toch de hele tijd veel mee beleefd hebt, je dieren waarvoor je gezorgd hebt en de plek waar je 10 weken vast zat, achter te laten.

De afscheidsbarbeque was erg gezellig. We hadden precies genoeg vlees. Alles is opgekomen maar wel met echt veel moeite. Nou eigenlijk hadden we iets te veel vlees want Lieke en ik hadden nog wat worstjes en stukjes kip in de barbeque laten vallen. Zoiets moet je ook niet aan ons over laten. Gelukkig namen al snel de jongens het over. Wij zijn toch meer van het zitten en kletsen, je moet doen waar je goed in bent, toch?!

Ook hebben Lieke en ik op onze laatste dag de schattigste baby ooit gezien: een otterbaby. Wat een dotje! De oogjes waren net geopend en het was heerlijk lui. Ik wist niet dat otters zoveel haren hadden, zo zacht en donzig. Het is 2,5 a 3 weken oud. Het leuke van otters is, dat wanneer ze actief worden ze alles als speeltjes aanzien en de hele dag door spelen. Ook moet je ze leren zwemmen want dat kunnen ze dus niet vanzelf. Dat word dus de Critter Care website in de gaten houden, ik wil graag op de hoogte blijven!

De reis zelf naar Vancouver is helemaal goed gegaan. Eerst greyhound, toen skytrain, stadsbus en uiteindelijk nog eventjes lopen, met onze dikke tassen op de rug. Wel weer even wennen hoor. Maar alles pasten erin (zelfs bij Lieke). Lieke had nog een broek waar ze over twijfelde of ze die weg zou gooien of mee zou nemen. Maar het lot heeft voor haar beslist. Op de laatste dag, gaat madam nog onderuit. Blauwe, opengeschaafde knie en een stuk gescheurde broek. Nouja.. weer een reden om te shoppen!

Tijdens onze loopzoektocht naar het hostel, kwamen we nog een oud-Critter Care intern tegen. Zij heeft daar voor onze tijd gewerkt maar nu woont ze Vancouver en tijdens ons verblijf daar, kwam ze al verschillende keren langs. Wel toevallig dat je haar dan ook nog op de eerste dag in zo'n grote stad, weer tegenkomt. Ze vertelde ons wel dat we goed liepen (gelukkig) en dat we er bijna waren.

Over de buschauffeurs hier, kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Het busritje kostte 2,50 dollar per persoon, dus ik pak makkelijk een briefje van 5. Kan je blijkbaar alleen met munten betalen. Nou geen probleem, ik heb er genoeg (munten blijven altijd in je portemonnee steken, terwijl het veel zwaarder is, moet ik toch maar eens wat aan doen) dus ik pak wel munten. Zei meneer, laat maar komt volgende keer wel oftewijl: loop maar door. Nu zag hij natuurlijk onze dikke tassen op de rug en zweet op ons voorhoofd (dat viel wel mee, ik had meer last van een afzakkende broek door die tas op je heupen), maar dat scheelt mooi weer even. Eenmaal in het hostel kregen we onze kamer (helemaal boven, vierde verdieping, tegenover wc en douche) en begonnen we een beetje uit te pakken. Omdat we toch wel moe waren van het reizen, besloten we rustig aan te doen. Lekker wat eten (onze standaardmaaltijd: brood met nutella) bij het strand/de zee (wij zaten meer bij de uitmonding van de rivier in het gras) en lekker luieren. De voorspellingen van het weer is heel goed deze week, het wordt uiteindelijk rond 21 graden met veel zon, dus genieten. Tijdens het luieren hadden we ook zon, maar nadeel van de zee... dat brengt wind met zich mee... Het was dus nog best wel koud. Rond half 4 zijn we nog even wat gaan lopen, cupcakje gegeten en uiteindelijk weer naar het hostel gegaan om het daar nog even te verkennen (en omdat we moesten plassen). Dit hostel is totaal anders dan waar we eerst zaten. Het lijkt een groot studentenhuis met veel jonge mensen (maar verbazingwekkend ook oudere). Zo heeft het een hele grote en handige keuken waar je zelf kunt koken, verschillende ruimtes (bibliotheek, computerruimte, speelruimte met biljard, televisieruimte, meetingruimte en nog wel meer) en een tuin waar je kunt zitten. De omgeving rondom is ook een stuk rustiger dan HI Central. We hebben dus geen verkeerde keuze gemaakt. Qua luxe is het voor de rest hetzelfde. Wel hadden we daar een grotere kamer. Nu delen we de kamer met twee Duitse dames die hier naartoe zijn gekomen om te gaan werken voor een jaar ofzo. Hun planning was nog erg globaal.

Onze planning is voor Vancouver aardig vastgesteld. Je weet nooit wat je tegenkomt maar vandaag is de minst mooie dag, dus rondlopen en shoppen. Morgen fietsen door Stanleypark, zaterdag met een toer mee, georganisteerd door het hostel, door Chinatown en omgeving en zondag is het tijd voor Vancouver Island. Maandag gaan we dan alweer verhuizen richting Calgary, Banff en Edmonton... Druk, druk, druk!

In de avond hebben Lieke en ik simpel gedaan. We hadden nog brood (en nutella) over dus dat hebben we opgemaakt en verder had Lieke noedels meegepikt vanuit Critter Care. Dus een noedelssoepje met brood. Daarna hebben we heerlijk genoten van het geen-limiet-douchen. Dat was toch wel even zalig. Ik denk dat ik me deze vakantie/rondreis wel goed ga vermaken, nu eerst maar even het ontbijt uitproberen...

Mijn laatste harde werkdag op Critter Care

Gisteren was mijn laatste werkdag. Een extra reden om van alles nog extra te genieten. Melissa (supervisor) had Lieke en mij op alle taken samen gezet. Zo mochten we beginnen met morning clean, zouden we samen wasberenkooi 4 schoonmaken en had ze ons op het schoonmaken van de deck gezet. Later vroeg ze zich wel af waarom ze dat gedaan had want we zullen de komende tijd toch nog de hele tijd samen zijn.

Dus zo begon mijn ochtend, met schoonmaken van het huis. Daarna natuurlijk voor mijn eekhoorntjes zorgen terwijl Lieke met haar buidelratjes bezig was en daarna op naar de wasberen. Normaal maak je een kooi in je eentje schoon maar cage 4 was zo aan het vechten dat we er twee in het buitengedeelte en drie in het middengedeelte hadden opgesloten. Paar weken eerder was er al één in de zijkooi gestopt omdat ze haar hadden aangevallen en ze gewond was geraakt. Dit keer was er dus weer een groot gevecht en vloog er bloed rond. Dus vandaar dat de zes dames nu allemaal gescheiden waren en dat we met twee mensen gingen schoonmaken. Alleen toen we begonnen in het buitenhok, kon ik er maar één vinden. Lieke ging maar eens binnen kijken en ja hoor, daar zaten vier wasbeertjes. Hadden ze blijkbaar een gat gemaakt bij het deurtje om van binnen naar buiten te gaan en heeft er één zich er doorheen gewurmd. Het scheiden had dus niet zo veel zin. Tijdens het schoonmaken vonden we nog wat bloed maar het vechten is nu wel een stuk minder. Donderdag worden ze zeer waarschijnlijk vrijgelaten omdat ze daar echt wel aan toe zijn.

Wat verder mijn laatste dag bezig heeft gehouden, is natuurlijk verven (je kan geen goede laatste dag hebben zonder te verven) en we hadden een grote donatie van de voedselbank gekregen met allerlei babyvoeding wat we moesten opruimen. Dus ook op de laatste dag heb ik nog even spierballen gekweekt. We bewaren de babyvoeding in de kelder dus dat was trap af en trap op met tig dozen vol babypotjes. Het was heerlijk weer, dus lekker zweten. Op mijn lijstje van laatste werkdag wilde ik niet de vloer scrubben en verven. Toch heb ik allebei gedaan. Ik ben wel een beetje trots op mezelf, dat ik mezelf de laaste dag nog verbaas en me goed inzet.

Vandaag is echt de laatste dag. Mijn tas is al bijna helemaal ingepakt. Ik zou ook mijn eekhoorntjes vrijlaten alleen is dat niet doorgegaan. De vinder van een eekhoorn had aan het begin aangegeven dat ze er graag bij wilde zijn als we de eekhoorn weer gingen vrijlaten en dat we de eekhoorn op de plek vrijlaten waar ze het had gevonden, alleen kon ze vandaag niet dus is de vrijlating verplaatst naar vrijdag. Lloyd zorgt tot die tijd voor mijn diertjes. Het is wel jammer dat ik daar niet meer bij kan zijn maar ik heb Flip zijn vrijlating gezien. Vanavond houden Lieke en ik nog een afscheidsbarbeque en daarna is ons avontuur hier echt afgelopen. Morgen om 10.55 uur vertrekt de Greyhoundbus vanuit Langley naar Vancouver. Dan begint ons avontuur deel 2. Ik heb er veel zin in en ben erg benieuwd hoe dat gaat lopen. Ik heb het naar me zin gehad op Critter Care maar ik merk dat het nu wel goed is zo. Het was een leuke ervaring maar ik ben nu klaar voor mijn rondreis. Op naar het stadsleven!

Mijn lieve zonen, living in the wild now...

Ik snap nu volkomen dat het lastig is voor een moeder om je kinderen zien te vertrekken. Mijn lieve Flip is gisteren samen met zijn broers en zus de wijde wereld in gegaan...

Ik kreeg het gisterochtend te horen. Om 15.00 uur zouden de vier eekhoorntjes vrijgelaten worden. Dat was wel even raar voor mij. Ik heb een maand lang voor Flip gezorgd. De eerste baby van het seizoen van Critter Care, en nu zal ik afscheid van hem moeten nemen. De dag ervoor had ik nog genoten hoe sluw hij eigenlijk is. Elke keer als ik nieuw eten breng, weet ik dat hij de eerste is die erop afgaat en die dag dus ook. Natuurlijk pikte hij gelijk alle noten eruit. En in plaats van hij ervan gaat eten, nam hij ze mee en probeerde hij ze te verstoppen onder het krantenpapier wat de bodem bedekt. Ik weet dat dit een eekhoorn instinct is om de winter te overleven, maar nu leek het of hij alles voor zichzelf wilde houden, die Flip! Het was erg grappig om te zien.

Maar om 15.00 uur gingen we dus op pad. Eerst duurde het meer dan 5 minuten om alle eekhoorns te vangen. Flip en Jack waren geen probleem, maar die andere twee. Ze zijn duidelijk wilder. Ik denk dat de dame het langste duurde.. Maar uiteindelijk zaten alle 4 de eekhoorns in de incubator, ready voor de vrijlating. Er werden ook nog twee andere eekhoorntjes van Lloyd vrijgelaten. Lieke en Rick gingen ook mee als fotografen. Met de hele auto vol eekhoorntjes en mensen gingen we weg. De plek waar we naartoe wilden, konden we niet vinden maar Melissa had al een andere geschikte plek gevonden. Tussen twee huizen in was een soort gat om een bos in te lopen. Toen we daar naartoe liepen, zagen we de buurman net zijn auto instappen om weg te rijden. Gelukkig ging hij ons niet achterna want we hoorden de auto ook werkelijk wegrijden en konden we verder. Zo'n vrijlating moet nogal in het geheim. We mogenaan niemand vertellen dat we van Critter Care zijn en ook niet wat we aan het doen zijn.

Uiteindelijk kwamen we op een mooie plek aan. We strooiden wat eten voor de eekhoorns neer en daarna konden we ze vrijlaten. Toen ik mijn incubator opende, sprong waarschijnlijk de dame er gelijk uit. Weg was ze. De andere drie bleven rustig zitten. Ik moest de incubator omgooien voordat ze er pas uitgingen. Flip was nummer 2. Hij ging rustig de omgeving bekijken en klom een beetje een boom in. Jack volgde hem en Dob ging een andere kant op. Het was erg leuk om te zien dat Flip en Jack bij elkaar bleven. Ze gingen samen de boom in en klommen zij aan zij verder. Het was mooi om te zien. Ik hoop dat Flip gelukkig wordt en een mooi gezinnetje gaat stichten. Hij is een volwassen man nu!

Na wat foto's gemaaktte hebbenen nadat de vrijlating succes was verlopen, liepen we weer terug naar de auto. Blijkbaar had de buurman toch de buurvrouw gewaarschuwd want mevrouw kwam even verhaal halen wat we aan het doen waren. Melissa vertelde dat we een eekhoorn in de tuin hadden gevonden en we die wilde vrijlaten. Mevrouw geloofde het niet helemaal want we waren met 3 incubators dus ze vond het nogal veel voor een eekhoorn. Melissa zei snel dat ze een heel nest gevonden had. Buurvrouw dacht dat we misschien iets wilden vangen, maar ze kon zien dan de incubators leeg waren. We liepen snel weg.

Met de andere twee eekhoorntjes (Belle en Beest) gaat het goed. Ze zijn vandaag verhuisd naar een cage. Ik zal hun vrijlating niet zien maar ze zullen wel helemaal zelfstandig zijn met eten als ik vertrek. Ze zouden ook nog een vriendje krijgen die op Koninginnedag was binnengekomen, maar die is helaas vandaag overleden. We weten niet waardoor het komt.

Ook was er nog een ander eekhoorndrama vandaag. Een garageman belde op dat hij tijdens het repareren van een auto een eekhoornnest had gevonden (in de auto). Ik mocht mee op pad om te kijken of we mama met baby's uit de auto konden halen en verplaatsen naar buiten. Toen we daar aankwamen waren twee baby's in een kennel en mama en een baby waren in de autokap. Toen we de autokap opende had ze een nest van stof van de auto gemaakt voor de derde baby. Daar zat de derde baby ook in. Mama zat dieper in de auto. Opeens sprong ze eruit en rende ze een naar een andere auto. De garage was nogal groot dus er achteraan rennen had weinig zin. Mevrouw had wel smaak want uiteindelijk was ze in een porsche gekropen. De porsche was wel in de prak gereden maar nog steeds was het een mooie auto. We mochten erop slaan om te proberen om haar eruit te krijgen, ik voelde me vereerd. Maar ze bleef (natuurlijk) in de mooie auto zitten dus eindelijk besloten we om er een val neer te zetten. We maakte een nest voor de drie baby's, stopte er wat voedsel bij en nu maar hopen dat mama naar haar kinderen gaat en gevangen wordt zodat ze buiten weer vrijgelaten kan worden. We hebben helaas nog niks gehoord maar misschien dat vannacht, als alle mensen weg zijn, mama op zoek gaat naar haar baby's. We hopen dat de baby's gaan scheeuwen zodat mama ze kan vinden. Het waren wel hele kleine baby's, ik heb ze even vastgehouden. Ik hoop dat alles goed komt...

Op de helft van mijn avontuur

Het is best raar, mijn Critter Care avontuur zit er bijna op en vandaag ben ik precies op de helft van mijn tijd in Canada. Zes weken reizen klinkt niet zo lang, als je het vergelijkt met 10 weken Critter Care, maar nu ik nog twee maanden moet.. is het toch wel langer dan verwacht. Over 62 dagen sta ik weer in Nederland. Gisteren hebben Lieke en ik onze eerst voorbereid getroffen voor de rondreis. We hebben een hostel geboekt in Vancouver. Het hostel is dezelfde waar we eerder in zaten alleen hebben we nu een andere lokatie genomen. Het hostel heet Hostelling International, Vancouver Downtown. Het is dichtbij het strand, het centrum en Stanley Park. Het is dus meer aan de kant wat wij nog willen ontdekken van Vancouver. Ik vond het wel een raar idee omdat het dan zo definitief wordt. Maar ik heb erg veel zin om te gaan rondreizen!

Eerst heb ik nog 1,5 week op Critter Care. Gisteren is er een precies dezelfde eekhoorn binnen gekomen als Dob, even groot, even zwart/bruinig, even gestresst alleen is zij een meisje en Dob een jongen. Mijn eerste ontmoeting met haar was dat Angela naar me toe kwam lopen met een eekhoorn in een net gevangen. Ze was dus ontsnapt. Verder zie ik haar weinig omdat ze erg gestresst is en ik haar niet hoef te voeden met melk, dus ik hoef haar alleen maar 1 a 2 keer per dag noten en fruit te geven. Ze zit nu nog in een incubator maar waarschijnlijk mag ze vandaag of morgen bij de jongens. Krijgen de jongens toch eindelijk een meid bij hun gezelschap.

Donderdag had ik een makkelijke werkdag. Lloyd, Arne, Pia en ik gingen op pad om releaseplaatsen te bekijken. We reden naar Chilliwack (ongeveer een uur rijden). Chilliwack is een soort groot bos, natuurgebied in de bergen. We hebben naar vrijlatingsplekken gekeken voor de wasbeertjes en voor de bevers. De bevers zijn ook de volgende dag daar na toe gebracht en vrijgelaten. Wij moesten dus checken of er geen andere bevers in dat gebied leven (er waren wel sporen van, omdat het hout was aangeknaagd en er stond in de verte wel een kunstwerk van een bever (een boel takken, als een hut waarin ze slapen), maar dat was allemaal oud) en we moesten kijken of de bomen goed waren, dus of er niet gekapt was, de bomen genoeg groen hadden of dat er nog sneeuw lag. Alleen de laatste plek wat nog niet geschikt was voor de wasbeertjes, want daar lag nog sneeuw. Dus ja, ik heb nog sneeuw gezien. Het was wel een leuk tochtje want op sommige stukken gingen we off road. Het was regenachtig en vies weer, waardoor er veel plassen waren. Dat maakt bij zoiets wel gaver natuurlijk, scheuren met een auto op een onverharde weg door de plassen. Op het laatst zijn we nog even naar het water van Chilliwack geweest. Het is een bergmeer, dus een mooi en helder water middenin de bergen. Jammer dat het weer niet zo goed was, nu hingen er wolken in de bergen, anders was het nog mooier geweest. Ik had helaas mijn fototoestel niet meegenomen. Nouja, hebben Lieke en ik weer wat te doen tijdens onze rondreis...

Verder zitten we nu echt in de releaseperiode. Donderdag zijn twee wasberen vrijgelaten, gisteren de bevers, vandaag gaat de stinkdier de wijde wereld in. Ook duurt het niet lang meer voordat de wasbeertjes van alle cages gaan. Dan hebben we hier nog een marmot, die naar de bergen gebracht moet worden, de beren die naar Whistler gaan en een coyote maar zij moet nog iets langer herstellen. Haar releaseplek zal ook Chilliwack worden, we hebben een mooi plekje gevonden.

Het is raar dat alle dieren gaan maar ook een goed teken. De baby's blijven binnenstromen dus we kunnen alle ruimte goed gebruiken. Veel kooien moeten nog goed schoongemaakt en opgeknapt worden voordat er weer nieuwe dieren in kunnen... Dus druk druk druk en nog maar anderhalve week te gaan...

Onverwachts een nakomelingetje erbij!

Misschien was het een beetje onverwachts, maar ik heb nog een nakomelingetje gekregen. Het was niet helemaal gepland, maar ik ben natuurlijk weer een trotse moeder. Dit keer is het een mooie dame. Ze is iets jonger dan Flip maar ouder dan Jack. Ze lijkt een beetje op Flip, ook bruinig maar ze heeft een hele witte buik en een spitserige snuit. Ze is waarschijnlijk aangevallen door een kat waardoor er een breuk aan het einde van haar staart zit. Ook had ze vandaag last van haar linker achterpoot. Gisteren had ze hier nog geen last van maar vandaag liet ze haar pootje achter haar aan slepen of hield ze het omhoog wanneer ze probeerde te lopen. Maandag gaan we misschien naar de dierenarts om te kijken wat er echt aan de hand is. Ze is wel heel lief en haar eerste voeding ging ook goed.

Met de boys gaat het goed. Flip is duidelijk de uitslover en aandachttrekker. Nu ze in een grote kooi zitten, kan iedereen ze goed zien. Flip gaat er graag even goed voor zitten. Mareen (Gail's assistente) wilde foto's van eekhoorntjes zonder een hand van een intern erop. Nou Flip liep zich van alle kanten zien en pronkte vrolijk met zijn mooie fluffige staart totdat de 'fotoshoot' voorbij was. De kleine zwarte, Jack begint Flip een beetje na te apen. Het is de jongste van het stel en hartstikke lief en bescheiden, al begint hij al meer een boef te worden. Hij is al goed aan het oefenen met klimmen en als Flip van de noten smult, gaat hij bij hem zitten om ook een hapje mee te eten. Erg grappig om te zien. De grote, Dob, blijft nog steeds een wilde. Ik denk niet dat hij nog aan mensen gewend raakt, wat natuurlijk positief is waarneer hij weer wordt vrijgelaten. Het is wel zielig om te zien dat hij gestresst raakt wanneer er mensen om hem heen zijn.

De marmot is trouwens niet meer binnengekomen. De dag erna werd er opgebeld dat de bever/marmot/otter was verdwenen. We hebben nog wel een wasbeer uit een container gehaald. Zij zat daar al voor 3 dagen in vast (dochter had het ontdekt maar geheim gehouden voor moeder). We hebben de wasbeer die avond nog weer terug gebracht want Angela kon zien dat ze baby's had. Ik hoop dat de baby's de 3 dagen hebben overleefd. Ook hebben we gisteren een nieuwe bever binnen gekregen. Ze was aangereden door een auto. Lieke was voor 1 uur de moeder, omdat het beest helaas overleed.

Gisteren mocht ik weer voor cage 1, de wasbeertjes zorgen. Ik besefde dat ik die angst van aan het begin van mijn Critter Care avontuur totaal kwijt ben. Wat ik eerst irritant vond, vind ik nu grappig. Mijn angst is totaal verdwenen. Het zijn schattige, leuke en uitslovende beestjes! Ik merk dat ik niet meer bang ben omdat ik ze een beetje ben gaan leren kennen maar ook omdat ik voor de eekhoorns ben gaan zorgen. Doordat je meer met dieren werkt, leer je er ook beter mee omgaan. Volgens mij is het proces ook wel een beetje hetzelfde als bij honden, wanneer ze voelen dat je bang bent, merken ze dat en spelen ze daarop in. Grappig dat ik nog zoveel leer en ontdek.