Wat een heerlijk lenteweer hebben wij hier! Al 3 dagen hebben we een vel zonnetje met blauwe lucht, lovely! Omdat het zo mooi weer is, is het een goede gelegenheid om klusjes te doen zoals schilderen én vrijlaten van dieren. Dus gisteren hebben we afscheid genomen van Maude, de buidelrat.

Maude was hier al een tijdje want ze was er al voordat Lieke en ik hier kwamen. Volgens de Critter Care site is ze hier op 3 februari binnen gekomen. Ze had een grote ontstoken wond aan haar hoofd. Maar nu die wond helemaal genezen is, mocht ze dus vrijgelaten worden. Maude was de buidelrat van Laura, dus natuurlijk ging zij haar vrijlaten. Stacy ging ook mee. Ik was rustig aan het verven toen ze Maude in de auto aan het zetten waren. Er waren al genoeg mensen er omheen. Maar opeens kwam Stacy naar me toe en vroeg of ik meewilde Maude vrijlaten. Natuurlijk wil ik dat! Ik voelde me helemaal vereerd. Een dier vrijlaten in het wild lijkt mij de mooiste ervaring van Critter Care, ook al heb je zelf niet voor dat dier gezorgd. Ik deed gelijk mijn schilderkleren uit, pakte mijn camera en ging in de auto zitten. Wat een mooie ervaring zou dit worden!

Het was best een lange reis. Ik zat te genieten van de omgeving. Het is erg leuk om de huizen hier te bekijken. Ze zijn namelijk totaal anders dan in Nederland. Als eerst zijn ze bijna allemaal van hout en verder zijn het echt letterlijk van die catalogus-huizen (voor een impressie, zie foto's). Alsof de mensen hier een huis uitzoeken via een catalogus. Volgens Soili, een Canadese vrijwilliger, is dat ook zo. Verder reden we richting de bergen, wat ook een heel mooi plaatje is, zeker als de lucht zo helder blauw is. Na ongeveer 20 a 30 minuten rijden to ergens far far away..., kwamen we bij een rand van een bos aan. Eerst reden we langs een parkeerplaats voor dat bos maar daar stonden nogal veel auto's dus keerden we en reden we naar een soort van zij-ingang. De auto werd aan de kant van de weg gezet en we konden beginnen met de vrijlating. Ik had er wel zin in, dus wilde al gelijk de auto uitstappen. Dat was fout nummer 1. Blijkbaar moet de vrijlating nogal in het 'geheim' gebeuren en omdat er auto's aankwamen, mocht ik niet de auto uit. Niemand mocht doorhebben dat wij dit zouden gaan doen ofzo. A fijn, toen alle auto's voorbij waren, moest Laura alvast met de buidelrat het bos inlopen en zouden wij er achter aankomen met de zakken voer. Er stond ook nog een bakje met eten in de auto dus die nam ik mee. Ik dacht dat het ook voor Maude was. Dat bleek niet zo te zijn. Ja, ik werkte dus lekker tegen.

Eenmaal in bos, moesten we een geschikt plekje vinden. Het was een mooi bos met veel wandelpaden. Wij moesten alleen de bosjes in om Maude vrij te laten. Toen we een mooi plekje hadden gevonden, begonnen we met het uitspreiden van kattenbrokjes. Daarna deed Laura het deurtje van de kennel van Maude open. Iedereen stond klaar met de camera's, alleen vond Maude het allemaal wel best en bleef ze rustig in de kennel zitten. Na een tijdje wachten besloot de supervisor dat Maude een beetje hulp nodig had dus tilde Laura de achterkant van de kennel op. Het hielp en heel voorzichtig liep Maude uit de kennel. Snuffelend liep ze rond en dook ze de planten in. Het was best raar om te zien. Eerst woont ze op Critter Care en daarna wordt ze helemaal alleen achtergelaten in een nieuwe omgeving. Ik ben benieuwd of de dieren het echt overleven. Ze hebben toch elke dag op Critter Care 's ochtends en 's avonds een bakje met eten gekregen. Dit hoeven ze dus niet zelf te zoeken. Waarschijnlijk krijgen ze ook wel iets anders te eten dan dat ze in het wild zullen tegenkomen. Ik weet wel dat er na ongeveer twee weken nog mensen teruggaan om nieuw voer op de vrijlatingsplek te leggen. Maar ik ben benieuwd hoeveel procent het uiteindelijk red. Ik vond het wel heel gaaf om te zien hoe Maude uiteindelijk vol enthousiasme haar nieuwe omgeving ging verkennen.

Op de terugweg reden we nog even langs een adres die gebeld had dat er al paar dagen een wasbeer in hun achtertuin ronddwaalde. Daarvoor was dus ook het bakje met eten, we gingen een val zetten. Nu kon ik de magazine-huizen eens goed van dichtbij bekijken. Omdat niemand thuis was, moesten we 'inbreken' in de achtertuin. Het waren kleine tuintjes en je moest door die van de buren om in de goede te komen. Dat was best gek. Ik doe hier dingen die ik nog nooit heb gedaan... Helaas kon ik niet echt in de huizen gluren. Misschien komt dat een volgende keer. Ik ben wel benieuwd of de wasbeer gevangen gaat worden.

Dit was mijn spectaculaire vrijdag.

Reisupdate 3

Het eerste ding dat Linda is kwijtgeraakt: haar luxe slot. Het was weer gevonden maar op de eerste dag van Critter Care weer kwijtgeraakt. IK HEB HET WEER GEVONDEN EN NU OP EEN VINDBARE PLEK OPGEBORGEN (het lag verstopt in mijn ondergoedla).

Grootste blunder: 1. Bijna in de vuilniscontainer vallen omdat je de zak er niet inkrijgt 2.Het hok van de wasbeertjes niet indurven omdat ik bang voor ze ben (mijn angst is nu al weg hoor) 3. Bijna gebeten worden door een bever omdat ik niet goed aan het opletten ben 4. Uitglijden en op je kont vallen in een wasberenkooi tijdens het schoonmaken terwijl je nog een wasbeertje in het hok hebt rondlopen (gelukkig schok ze ipv dat ze me ging uitlachen).

Mijn eerste verslaving van hier: Nog steeds de heerlijke Cookies.

Wat ik mis denkend aan Nederland: stroopwafels, zou er nu wel eentje lusten! Dat alles lekker klein is in Nederland, hier is alles ver weg en super groot. Je kan een hele dag in een supermarkt doorbrengen als je wilt. Het is eerder een van-alles-wat-supermarkt. En natuurlijk de lieve mensen daar!