Het is gebeurd, gister zijn de eerste baby's binnen gebracht. Eind van de middag, toen idereen al vrij was, belde een vrouw naar Critter Care omdat ze baby's had gevonden. Niet veel later daarna kwam ze binnen met twee hele kleine mormeltjes. De vrouw had geen idee wat voor baby's het waren. Ze vertelde dat haar hond ze gevonden had in haar tuin.

Natuurlijk wilde iedereen de baby's zien dus mochten we met z'n allen komen kijken. De supervisor Angela kon vertellen dat het de baby's van een eekhoorn was. Ze waren zo schattig en klein. Eigenlijk waren het hele lelijke mormeltjes met de ogen nog dicht en helemaal geen haar op het lichaam. Ze waren nog kleiner dan mijn handpalm. Maar het blijven baby's, dus schattig!

Angela kon aan het gewicht en hoe naakt ze waren, zien dat de baby's nog geen week oud zijn. Helaas kunnen we ze niet hier houden en worden ze afgemaakt. Ze zijn nog te klein om ze te voeden dus de kans dat ze het niet overleven is gewoon te groot. We mogen alleen de baby's verzorgen waarvan er een grote kans is dat ze het overleven. Het klinkt misschien wel zielig, maar in het wild hadden ze het anders ook niet gered.

We weten nu wel dat het babyseizoen begonnen is. Vanaf nu kunnen voornamelijk baby eekhoorntjes en buidelratjes binnenkomen. Ik ben benieuwd! Weer een nieuwe uitdaging! Vandaag was er ook gelijk een les ingepland over het voeden van baby eekhoorntjes. Je kan maar beter goed voorbereidt zijn.

De afgelopen dagen zijn goed verlopen. Zaterdag en zondag zat ik alleen niet zo goed in mijn vel. Ik had heimwee en voelde me niet zo vrolijk. Gelukkig was maandag dat gevoel weer weg en voel ik me nog steeds goed. Ik denk dat iedereen wel op een bepaald moment een dip krijgt. Ik heb een paar traantjes gelaten (ik schaamde me er wel een beetje voor, ik had nooit verwacht dat ik dat zou doen, Lieke vond het ook niks voor mij) en met thuis gemaild en gepraat en daarna ging het wel weer. Ik merk dat ik steeds meer gewend raak want ik maak nu veel minder stommiteiten mee. Voor de meeste dingen waar ik eerst moeite mee had, heb ik nu een oplossing voor gevonden. Ook wasberencage 1 waar ik bang voor was, durf ik nu helemaal zelfstandig aan te pakken. Het is raar om te beseffen dat ik hier alweer 3 weken ben. Ik denk dat de komende 7 weken ook zo zullen omvliegen. Zeker als we het druk krijgen met de baby's.

Omdat de tijd zo snel gaat, zijn Lieke en ik al een beetje onze rondreis aan het plannen. Veel interns hier hebben verschillende Canadese steden gezien en kunnen ons dus goed vertellen wat wel en niet de moeite waard is. Zo krijgen we van iedereen wat tips, altijd handig! Onze trip gaat steeds meer voorstellen.

Het resultaat van de nicropsie van de bever heeft weinig opgeleverd. Ze vonden wel een paar rare, gele plekken in haar darmen. Die plekken hebben ze ook al eerder in een wasbeertje gevonden. Dus er zijn foto's van gemaakt en ze gaan het opsturen naar een labaratorium voor het geval het een bacterie is. Maar ze denken niet dat het de dood van Lotje is. Waarschijnlijk is het toch de diarree geweest. Het kan zijn dat er teveel goede parasieten het lichaam uitgegaan zijn.

Het was wel gek om te zien wat er allemaal binnenin een bever zit. Ik ben nu ook wel een beetje benieuwd hoe alles in een mensenlichaam eruit ziet. Wat zijn darmen groot zeg! Ik dacht dat ik het misschien niet aan zou kunnen maar eigenlijk ging het hartstikke goed. Je zag geen bloed dus ik denk dat het daardoor goed ging. Al het bloed was namelijk al gestold. Ik heb nu goed een bever bekeken. We konden de mond zien met de grote voortanden en het gat waar een bever een tak tussen kan stoppen en ook de hoeveel spieren die een bever heeft. Het was best wel gaaf.