Zo, ik ben al twee weken zonder ouders in Canada. En tja zoals jullie kunnen lezen, maak ik van alles mee. Daarom volgt hier nog een verhaal van al mijn avonturen die de afgelopen dagen hebben afgespeeld.

Als eerst het wonderbaarlijke nieuws over onze bever. Het is geen boy maar een girl! Niemand had dat verwacht. De vrouwelijke bevers zijn normaal veel veller dan dat onze lieve bever is, dus vandaar dachten de supervisors dat het een mannetje was. Maar toen ze toch eens door de dierenarts nagekeken moest worden omdat ze niet poept (wat eigenlijk wel heel schoon is voor ons), vertelde de dierenarts dat het een vrouwtje is. Bij bevers kan je dat alleen inwendig zien dus we wisten niet zeker of het een mannetje, maar het blijkt dus een hele charmante dame te zijn.

Lieke en ik zijn heel blij met de bever! We beginnen echt van haar te houden. Morgen is ze hier alweer een week. Dan krijgt ze een naam. We hadden al vrij snel de naam voor haar als man uitgekozen, maar die is gelijk vervallen nadat we erachter kwamen dat ze toch geen man was. We wilde haar Bink noemen omdat het zo'n stoere, grote bink is. Maar als vrouw klinkt het toch iets ongepast. Dus nu wordt het Lotje, Lot of Lotte. De meeste interns hebben moeite met het uitspreken van Lotje dus vandaar de andere twee varianten.

Verder vul ik mijn dagen nog steeds met stommiteiten. Ik weet niet waar ik die lompheid geleerd heb maar als ik mijn hoofd niet stoot, zit ik wel onder afval omdat ik de zak niet in de container krijg en daardoor de hele bak erin gooi (die er natuurlijk weer uit moet maar de container net geleegd is, waardoor het op de bodem ligt en ik -als een niet zo groot persoon- er niet bij kan, dus half in de container moet klimmen om het eruit te krijgen), dan ben ik weer aan het worstelen met de wasbeertjes, de sloten of het water van de waterkraan, o gebeurd er wel weer wat anders lomps. Gelukkig houdt het je dag bezig. Het is niet dat ik alleen maar domme dingen doe hoor. Ik voel me ook wel aardig nuttig hier. Ik help de mensen en de dieren. Ik vind het wel goed van mezelf dat ik vrijwilligerswerk doe en het is ook goed om te zien dat zoveel andere mensen dit willen doen. Ik vind het leuk om met zoveel verschillende mensen van verschillende afkomsten in een huis te zitten. Het grappigste is nog om te merken dat we niet eens zoveel verschillend van elkaar zijn.

Zaterdag was ik weer even een soort van burger geworden (burger van een land, geen hamburger). Lieke en ik gingen shoppen in Langley. Er was een aardig groot winkelcentrum waar we ons goed hebben uitgeleefd. Eventjes weer tussen de mensen, alleen had ik wel het idee dat ik naar dieren/poep stonk (heb overigens geen commetaar gehad). Je merkt wel gelijk een cultuurverschil. De mensen hier zijn erg vriendelijk. Toen Lieke en ik eerder al een wandeling door het park maakten, waren er al verschillende mensen die een praatje met ons gingen maken maar in het winkelcentrum is dat nog meer. Alle verkopers vragen aan je als je binnenkomt of door de winkel loopt 'Hello, how are you today?'. Het is dus niet alleen 'hallo' en ze verwachten ook een antwoord. Ik moest er wel aan wennen want als mensen dat in Nederland doen, vind ik dat nogal vervelend. Het klinkt altijd zo nep maar hier is dat dus heel gewoon. Ook waren ze allemaal geinteresseerd in waar we vandaan kwamen en hoe de winkels er in Nederland uitzien enzo. Ook leggen ze alvast je spullen (bijvoorbeeld kleren die wilt passen) in een pashokje en doen ze het hokje op slot totdat jij erin wilt. Het is zo anders dan in Nederland. We hebben ook ontdekt dat we (voorlopig) niet kunnen pinnen in Canada. Er is een nieuw banksysteem waardoor de pas niet werkt in de geldautomaten. Gelukkig heb ik nog (Daddy's) creditcard om mezelf in leven te houden...

Afgelopen nacht (zaterdag op zondag) is de klok een uur vooruit gegaan. Het tijdsverschil met Nederland is nu voor twee weken acht uur ipv negen uur. Ik merk weinig van mijn uurtje wat ik gemist heb. Misschien is dat omdat mijn ritme toch al totaal anders is door het grote tijdsverschil in Nederland.

We moeten nu nog twee dagen werken en dan zijn we alweer twee weken op Critter Care. Elke dag blijft weer een nieuwe uitdaging. Wat zal ons te wachten staan... Ook het einde van de dag is spannend want dan worden alle borden voor de volgende dag veranderd. Lieke en ik zijn telkens blij als we geen laundry hoeven te doen (dat is veel werk en gaat 24 uur door, niet letterlijk hoor). Ook wordt Lieke nog steeds op morning clean gezet. Ik vind dat zo grappig. Maar voor morgen staat ze er een keer niet op! Ik had vandaag de chickentaak op mij. Dit was de eerste keer voor mij maar het valt wel mee. Je moet kip braden en dat dan uit elkaar halen zodat het klaarligt om op een foodplate te leggen. Je wordt er lekker vettig van. Ook is het weer elke keer spannend op welke cage we staan aangeschreven. Cage 1 is namelijk de ergste om te krijgen. Daarin zitten zeven losgeslagen babywasbeertjes. Ze willen overal aan zitten en je totaal niet met rust laten. Ook voelen ze zich samen sterk ofzo, want ze blazen en bijten van zich af als je iets doet wat zij niet willen. Maar gelukkig voelen Lieke en ik ons samen nog sterker én hoeven we morgen allebei die cage niet te doen!