Ja hoor, het is ons gelukt. We zijn in Vancouver Canada. Wat een reis, 9 uur op een stoel zitten. Maar tot nu toe gaat alles nog helemaal goed.

De reis begon gisteren. Om 13.00 uur Nederlandse tijd namen Lieke en ik afscheid vanonze lieve familieop Schiphol. Het afscheid nemen viel me mee. Het besef van 4 maanden weggaan had ik nog niet helemaal door. Dat kwam meerin het vliegtuig naar Vancouver. En tja, ik zal maar eerlijk zijn, toen heb ik wel een paar traantjes laten lopen. Wat ik dan wel weer stom vind, is dat je neus altijd ook altijd moet gaan lopen als je gaat huilen. Waarom dat is..? Wie het antwoord weet, laat het graag weten!

De hele reis was ik erg moe en ben ik vaak weggevallen. Verder heb ik me vermaakt met Harry Potter 7.2. De reis ging eigenlijk wel sneller dan ik door had. We werden goed verzorgd met eten en drinken.

Natuurlijk hadden we nog een turbulentie, precies toen ik onderweg was naar de wc. Het vliegtuig was erg aan het bewegen en toen ik eindelijk bij de wc was aangekomen, ging het lampje van gordels om aan. Ik ben maar snel terug gegaan naar mijn stoel. Gelukkig kon ik na een kwartier weer rustig plassen zonder gewiebel. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik toen nog niet op de wc zat.

Tijdens de vliegreis viel me wel iets op. We vlogen boven de wolken, logisch. Maar het leek wel of die wolken bevroren waren. Kan dit? Het was volgens de tv wel -68 *C buiten dus zo heel raar is het niet toch? Ik maakte me wel zorgen we dan weer door de ijswolken naar beneden moesten, maar toen we gingen dalen hadden we alweer 'gewone' wolken.

Mijn eerste indruk van Vancouver/Canada (vanuit de lucht gezien) is dat het net een legodorp is. Misschien heb ik wel te lang in de speelgoedwinkel gewerkt, maar alles is in rechte blokken. We kwamen in het donker aan dus het effect werd nog vergroot door alle lichten. Maar alles loopt hier recht. Best gek om te zien (het is wel makkelijk de weg vinden, je kan nooit rondjes lopen). Ik heb nog geprobeerd om een foto vanuit het vliegtuig te maken, maar dat is niet echt gelukt. Dus wil je het zelf ervaren wat ik bedoel.. kom gerust even overvliegen.

Eenmaal op het vliegveld in Vancouver duurde het allemaal zo lang. We wilden even snel koffers halen en naar bed maar we moesten nog naar immigration waar we een uur hebben gewacht op ons Work Permit. Uiteindelijk lagen we om half 11in ons bed. Het hostel is basic en gezellig. We delen de kamer met nog 1 ander meisje uit London. Ik ben toch wel heel erg blij dat ik niet alleen reis, klinkt toch minder aantrekkelijk om dan weg te gaan.

Over mijn engels heb ik nog weinig te klagen. Het valt me reuze mee hoe goed het ons nog af gaat. Ook zijn de Canadezen heel goed te verstaan. Ze praten makkelijk engels, zeg maar. Lieke had haar eerste nieuwe Engelse woord in London ontdekt: escalator. En ook kwamen we tot de ontdekking dat Juny toch wel heel fout klinkt.

Zoals je kunt lezen hebben we zo al genoeg meegemaakt en dat alleen tijdens de heenreis. Maarja, uiteindelijk zijn we wel bijna zo'n 24 uur wakker geweest. Het is zo'n raar besef dat jullie in een hele andere tijdzone leven. Dat maakt het ook wel moeilijker met contact hebben. Mijn jetlag valt nog wel mee. Vandaag was ik wel moe vanaf onze tijd 3 uur (maar ik ben natuurlijk gewoon wakker gebleven). Dat is bij jullie rond 12 uur. Ook heb ik weinig honger (waar dat aan ligt..?). Het slapen ging afgelopen nacht vrij goed, maar dat komt ook door het reizen. Ik was alleen telkens om de twee uur wakker. Vandaag hebben we dus ook lekker rustig aangedaan en toch al veel van Vancouver gezien. We hebben eerst kennis gemaakt met INTERNeX en die heeft ons informatie over Vancouver, Canada en het wildlifeproject gegeven. Daarna zijn we(na een korte Skype-stop) door Vancouver gelopen. We hebbenal veel stoplichten en groteauto's gezien.We zijn naar een market gelopen en hebben daarna nog even bij een stadion gekeken metbeelden en een verhaal over Terry Fox (op die manierje wordt ook overal aan herinnerd).Nu zitten we te relaxen in het hostel. Morgen gaat onze trip weer verder. Danverhuizen we alweer naar Langley en gaat ons project starten. 4 maanden lijken lang, maar er zijn al wel weer twee dagen voorbij.

Reisupdate 1

Het eerste ding wat Linda is kwijtgeraakt: haar luxe slot.

Grootste blunder: nog geen.